Vorig jaar november (2012) vroeg mijn buurvrouw Marjo, reeds jarenlang vrijwilligster bij de Pinguïns, of ik, Willia, eens mee wilde om te kijken naar de vrijwilligersactiviteiten bij de Pinguïns onder het mom: Wie weet is het wat voor jou.
Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Willia Veltman-Swerissen, getrouwd met René en samen hebben we een dochter, Youandi, van 19 jaar. Geboren en getogen in Amsterdam, maar sinds 1987 woonachtig in het heerlijke dorpje Oosthuizen.
Als je dan komt om te kijken krijg je vanuit de vereniging al snel de vraag gesteld of je het leuk vindt en interesse hebt om een kind te begeleiden.
In eerste instantie heb ik de “kunst afgekeken” als 2e begeleider bij een kind.
Ik raakte steeds meer enthousiast en gedreven en vervolgens werd er nieuw doof kind opgeroepen die ik mocht begeleiden. Sta je daar als horende ongestructureerd met allerlei hand-, armbewegingen en goed articuleren iets duidelijk te maken in de hoop wat bij te brengen.
Toen kwam de verlossing, want wij (de coördinatoren en enkele vrijwilligers) mochten een cursus handgebaren volgen specifiek gericht op zwemlessen en de communicatie daar omheen.
Ga je blij naar de 1e les en schrik je je vervolgens een ongeluk, want de lerares zelf is doof en je wordt dus meteen in het diepe gegooid.
Fijn, er is wel een tolk. Jammer, die is er maar één les.
Leuk, we hebben zin in de 2e les (want je kan nog steeds steun vinden bij de medecursisten), maar wat overkomt ons: Er liggen oordopjes klaar om in te doen zodat we de hele les ondervinden hoe het is om niet te kunnen horen. Het zweet breekt je dan aan alle kanten uit.
Maar wat waren het fantastische lessen en wat hebben we veel geleerd en gelachen.
En wat goed om dat met een niet-horende lerares te doen, omdat zij ook goed kan duiden op welke manier je het beste kan omgaan met een niet-horende met allerlei achtergrondinformatie (je houding, valkuilen, gezichtsuitdrukkingen; altijd vertellen wat je gaat doen als je even weg moet/wegloopt ==> roepen helpt niet, de tijd nemen om iets duidelijk te maken, etc.). Creëren van een stuk begrip en je bewust zijn van …
De lessen waren zeer gevarieerd; gericht op het gebaren van begrippen (dus geen letters maken e.d.), want dat gebruiken kinderen namelijk ook het meest. Onze lerares was daarbij nog eens zeer inspirerend.
We hadden veel afwisselende oefeningen, rollenspellen met betrekking tot situaties bij de zwemlessen (als bijvoorbeeld als een kind onzeker of angstig is in het water, als een kind wat wil vragen, etc.). Zo werd naar behoefte wekelijks ons vocabulaire uitgebreid middels een steeds groter aantal begrippen in gebarentaal.
Conclusie : wat een geweldige communicatie verrijking en nu maar veel oefenen, want eerlijk is eerlijk je moet wel wennen om ook veel te werken met je houding en gezichtsuitdrukkingen naast het gebruik van gebaren en niet te vergeten het geduld te hebben om iets duidelijk te maken.
En verder: wat is het toch leuk om bij de Pinguïns als vrijwilliger te mogen instrueren & begeleiden.
